Ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης ήταν καλεσμένος στο vidcast της Μαντώς Γαστεράτου «50 λεπτά» όπου παραχώρησε μία πολύ ιδιαίτερη συνέντευξη. Μεταξύ άλλων, μίλησε για το πιο τραυματικό γεγονός της ζωής του, το οποίο κλήθηκε να το αντιμετωπίσει όταν ήταν μόλις δύο ετών, καθώς ο αδερφός του έφυγε από τη ζωή. «Είμαι ένα άνθρωπος που… φύτρωσα να πω; Ξεκίνησα να έχω συνείδηση και ύπαρξη στα 5, νωρίτερα δεν…
Ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης ήταν καλεσμένος στο vidcast της Μαντώς Γαστεράτου «50 λεπτά» όπου παραχώρησε μία πολύ ιδιαίτερη συνέντευξη. Μεταξύ άλλων, μίλησε για το πιο τραυματικό γεγονός της ζωής του, το οποίο κλήθηκε να το αντιμετωπίσει όταν ήταν μόλις δύο ετών, καθώς ο αδερφός του έφυγε από τη ζωή.
Η συγκλονιστική εξομολόγηση του Παναγιώτη Ραφαηλίδη για τον χαμό του αδερφού του
«Είμαι ένα άνθρωπος που… φύτρωσα να πω; Ξεκίνησα να έχω συνείδηση και ύπαρξη στα 5, νωρίτερα δεν έχω καμία μνήμη. Στα 5 που πήγα νηπιαγωγεία, εκεί γεννήθηκα. Πριν δεν υπήρχα, δεν έχω καμία απολύτως μνήμη γιατί – μέσα από τη θεραπεία το εξήγησα και με την κουβέντα και τον εαυτό μου και τους φίλους μου – είχα μια τραυματική εμπειρία πολύ μικρότερος, όταν ήμουν 2 χρονών και έσβησα όλα μου τα χρόνια μέχρι τα 5… Στα 5 άρχισα να έχω μία συνειδητότητα ότι υπάρχω», εξομολογήθηκε αρχικά.
Και εξήγησε: «Είμαι σε μία χρονική απόσταση που μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό. Γενικότερα, μπορούσα ανέκαθεν να το διηγούμαι, γιατί και η συνείδησή μου επί του θέματος ήταν πάντα θολή. Έχω χάσει τον αδελφό μου, έχω ακόμη δυο αδελφές που ήρθαν αργότερα. Εγώ ήμουν γύρω στα 2,5. Είχαμε έναν χρόνο διαφορά. Ήρθε αυτή η απώλεια στο σπίτι μας, οπότε μοιραία ήρθε η στεναχώρια, η μαυρίλα, τα πήγαινέ-έλα στο νεκροταφείο.
Η ξαφνική εξαφάνιση του αδελφού με τον οποίο συνυπήρχα, έπαιζα… Όλο αυτό το είχα “πετάξει”. Δε ξέρω αν τα παιδιά έχουν μηχανισμούς που απωθούν μνήμες, τις διαγράφουν γιατί δεν αντέχουν να τις διαχειριστούν, αλλά εγώ δεν θυμάμαι τίποτα απολύτως, είναι σαν να ξύπνησα μια μέρα στο νηπιαγωγείο…
Είναι πάρα πολύ δύσκολο ψυχικά, με έχει παιδέψει πάρα πολύ ασυνείδητα. Αλλά πέρασα πολλά χρόνια από τη ζωή μου νιώθοντας ενοχές, ότι δε μου αξίζουν πολλά πράγματα και έτσι πορεύτηκα, μη διεκδικώντας πράγματα. Όταν κατακτούσα κάτι με την αξία και τη δουλειά μου, ένιωθα ότι το έκλεψα και δε μου άνηκε… Αλλά μετά ήρθε η συνείδηση ότι δεν φταίω και ότι δεν πρέπει να φορτώνομαι με τύψεις για πράγματα που δεν έχω κάνει εγώ».
Στη συνέχεια πρόσθεσε: «Δεν τον θυμάμαι τον αδελφό μου, δεν έχω καμία μνήμη. Έχω από φωτογραφίες, από διηγήσεις των γονιών μου… Απλά όλο αυτό σε ένα παιδικό μυαλό λειτουργεί πολύ περίεργα… Αυτά που ξέρω από πολύ χαριτωμένες διηγήσεις είναι ότι όταν γεννήθηκε ο αδελφός μου ζήλεψα πολύ, σταμάτησα να μιλάω, και 1-2 φορές τον είχα σπρώξει. Εγώ ήμουν το πρώτο παιδί της οικογένειας και μετά σκεφτόμουν μήπως έγινε καμία βλακεία και έσπρωξα εγώ το παιδί… Μου διηγούνταν ότι ασθένησε και το χάσαμε έτσι… Αλλά είχα πάντα τις ενοχές αυτές και για πολλά χρόνια, μέχρι τα 30-35 μου είχα ένα βάρος λες και έχω σκοτώσει άνθρωπο. Και τελικά μέσα από την ψυχοθεραπεία ανακάλυψε ότι όντως νόμιζα ότι έχω κάνει κάτι τόσο δυνατό».
Δείτε επίσης: Παναγιώτης Ραφαηλίδης: «Εγώ νιώθω ότι στην τηλεόραση είμαι άοσμος» – Το Καλύτερα δεν γίνεται και η προσωπική του ζωή
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, εξομολογήθηκε για τον εαυτό του σήμερα: «Είμαι 45 και νιώθω τον εαυτό μου καλύτερα από ότι ήταν στα 20…Νιώθω ότι σημασία και ουσία έχει τελικά ο καθένας να κάνει και να ζει αυτή τη ζωή όπως θέλει! Πολλές φορές νιώθω ότι είναι μάταια όσα κάνω και σκέφτομαι γιατί δεν έχω ένα παιδί, μετά σκέφτομαι ότι αυτή η φωνή μέσα μου δεν είναι δική μου…Πιστεύω ότι αν ήταν δική μου αυτή η φωνή θα την άκουγα».
