Η Ανίτα Μπραντ, πριν από μερικούς μήνες, έφερε στον κόσμο το τρίτο της παιδί και όπως έχει εξομολογηθεί, ήταν μία δύσκολη εγκυμοσύνη, γι’ αυτό και προσπάθησε να την κρατήσει κρυφή μέχρι και τη στιγμή που γέννησε – δείτε την εδώ με δάκρυα στα μάτια να μιλά για τον πρόωρο τοκετό της. Σήμερα, με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους μέσα από τον προσωπι…
Η Ανίτα Μπραντ, πριν από μερικούς μήνες, έφερε στον κόσμο το τρίτο της παιδί και όπως έχει εξομολογηθεί, ήταν μία δύσκολη εγκυμοσύνη, γι’ αυτό και προσπάθησε να την κρατήσει κρυφή μέχρι και τη στιγμή που γέννησε – δείτε την εδώ με δάκρυα στα μάτια να μιλά για τον πρόωρο τοκετό της.
Σήμερα, με αφορμή τη γιορτή της μητέρας, μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram ένα βίντεο από τις στιγμές που πέρασε στο νοσοκομείο πριν ακόμα έρθει ο τοκετός, μέχρι και τη στιγμή που κράτησε τον μπέμπη στην αγκαλιά της.
Η ανατριχιαστική ανάρτηση της Ανίτα Μπραντ για τη γιορτή της μητέρας
Έδειξε πόσο έντονο ήταν για εκείνη, καθώς ήταν μακριά τις περισσότερες ώρες και από τον σύζυγό της, Χάρη Χριστόπουλο, αλλά και άλλα δύο παιδιά τους, όσο ήταν στην κλινική και σε ένα στιγμιότυπο μάλιστα ακούγεται να λέει: «Μόλις έκλεισα βιντεοκλήση με τα παιδιά και με τον Χάρη. Αχ, μου λείπουν πάρα πολύ! Και δεν ξέρω ακόμα πόσες μέρες θα μείνω… Άλλα όλα γίνονται για το τρίτο. Να κάτσει εκεί μέσα, γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμα για να γεννηθεί και απ’ όσο ξέρω θα πρέπει να κάτσω στο κρεβάτι και ενώ εδώ έχω όλη την προσοχή από τις νοσοκόμες, είναι δύσκολο, πονάω παντού! Δεν ξέρω πώς θα περάσουν αυτές οι μέρες», προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα στα μάτια της.
Και στην λεζάντα της ανάρτησης, έγραψε: «Την τελευταία φορά που έγινα μανούλα, δεν ήξερα ότι θα ξαναγεννηθώ κι εγώ
Ήρθες νωρίς.
Τόσο νωρίς, που η καρδιά μου σταμάτησε για λίγο όταν σε είδα.
Μικρούλης, εύθραυστος, μέσα σε καλώδια και μηχανήματα, μα γεμάτος δύναμη.
Κάθε μέρα ήμουν εκεί.
Άγρυπνη, σιωπηλή, με τα μάτια μου κολλημένα σε σένα.
Μίλαγα με το βλέμμα, προσευχόμουν με την ψυχή μου!
Δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο.
Δεν υπήρχε κόσμος έξω από το δωμάτιο εκείνο.
Σε μέτρησα σε γραμμάρια, σε χτύπους, σε αναπνοές.
Κι εσύ; Εσύ με μέτρησες σε πίστη.
Η Γιορτή της Μητέρας φέτος δεν είναι γιορτή με λουλούδια.
Είναι μνήμη. Είναι ευγνωμοσύνη. Είναι δάκρυα — και χαμόγελο.
Γιατί το καταφέραμε και τώρα είσαι εδώ.
Γιατί τώρα σε κρατάω.
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσα να πάρω!!
Χρόνια μου πολλά… γιατί υπάρχουμε μαζί».
